การทำแท้ง

ความสำคัญ

          ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พุทธศักราช 2493 ให้คำนิยามคำว่า “การแท้ง” หมายถึง การตกลูก หรือการคลอดก่อนกำหนด

          การแท้งบุตร หมายถึง การสิ้นสุดลงของการตั้งครรภ์ก่อนที่ทารกในครรภ์สามารถที่จะมีชีวิตอยู่ได้ โดยทั่วไปจะหมายถึงช่วงการตั้งครรภ์ตั้งแต่เริ่มตั้งครรภ์จนถึงอายุครรภ์ 28 สัปดาห์ หรือน้ำหนักทารกต่ำกว่า 1,000 กรัม

          การทำแท้งมีมาตั้งแต่สมัยโบราณ แต่การกระทำในสมัยนั้นมักมีอันตรายมาก และผู้ที่กระทำก็ไม่มีความรู้ทางการแพทย์ จากความเจริญก้าวหน้าทางการแพทย์ทำให้สามารถค้นคิดวิธีการทำแท้งที่มีประสิทธิภาพสูงมีอันตรายน้อยหรือเกือบจะไม่มีอันตรายเลยถ้ากระทำโดยแพทย์ผู้ชำนาญ ในกรณีที่แพทย์จำเป็นต้องช่วยเหลือผู้ป่วยโดยการทำแท้ง แพทย์จะต้องมีความรู้ความสามารถ และเข้าใจวิธีทำแท้งที่ถูกต้องและเลือกวิธีการที่เหมาะสมเพื่อให้เกิดความปลอดภัยมากที่สุด

อุบัติการของการทำแท้ง

          ได้มีการประเมินอุบัติการของการทำแท้งโดย Tietze และคณะว่าทั่วโลกมีการทำแท้งเฉลี่ย 40 ถึง 60 ล้านรายต่อปี และหนึ่งในสามเกิดขึ้นในประเทศที่กำลังพัฒนา ประมาณ 33 ล้านรายได้มีการทำแท้งถูกต้องตามกฏหมายซึ่งใช้วิธีการทำที่ถูกต้องตามหลักการแพทย์ ส่วนที่เหลือเป็นการทำแท้งที่ลักลอบทำ หรือใช้วิธีที่ไม่ถูกต้องหรือปลอดภัยเนื่องมาจากกฏหมายไม่ยอมรับหรือสถานที่การบริการการทำแท้งมีไม่พอเพียง

          ในประเทศไทยไม่มีรายงานอุบัติการการทำแท้งที่ชัดเจน เนื่องจากผิดกฏหมาย จึงมีผู้ประมาณว่าในแต่ละปีมีการลักลอบทำแท้งไม่ต่ำกว่า 6 ถึง 8 แสนราย ซึ่งจัดว่าเป็นปัญหาที่สำคัญทางสาธารณสุขที่สำคัญประการหนึ่ง